Keep calm and be patient

 Ετοιμολογικά μιλώντας η υπομονή είναι μία αρνητική κατάσταση. Το ρήμα είναι το υπομένω. Litteraly, βρισκόμαστε, όντες σε υπομονή σε μία κατάσταση στασιμότητας, η οποία δηλώνεται από το 'β συνθετικό της λέξης (=μένω) και μάλιστα σε θέση υποδεέστερη ( υπό=κάτω). Παρόλο λοιπόν που η υπομονή σαν συναίσθημα ξεκάθαρα είναι κάτι που απαιτεί προσπάθεια, ανεκτικότητα και κόπο , ως ιδιότητα θεωρείται αρετή. Γιατί; Ποιοι είναι οι λόγοι που έχουν οδηγήσει στην υιοθέτηση αυτής της αντίληψης από την ανθρωπότητα , τη θρησκεία  και την κοινωνία; Πότε τελικά και για ποιους λόγους ''αξίζει'' η υπομονή;

I know , I know. Είναι το σημείο που όλοι οι ετοιμόλογοι πετάγεστε και λέτε : Κάνεις υπομονή μέχρι να γίνει αυτό που θες. Μέχρι να αρθεί μία κατάσταση όχι ευχάριστη, μέχρι κάτι να αλλάξει. Μέχρι κάτι να αλλάξεις. Συνήθως, νιώθουμε ότι υπομένουμε πράγματα τα οποία δεν εξαρτώνται από εμάς. Σας το δίνω, συνήθως έτσι είναι. Με ποια κριτήρια γίνεται η επιλογή όμως, that 's the real question. Γιατί δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι όλοι για όσα έχουμε υπομείνει κάναμε μία cost-benefit analysis για το αν αξίζει πραγματικά και καταλήξαμε ότι τα θετικά που θα προκύψουν από την υιοθέτηση ενός υπομονετικού σκεπτικού ήταν πιο πολλά από τα αρνητικά. Και δυσκολεύομαι να το δεχτώ γιατί αν όντως κάνουμε μία cost benefit ανάλυση θα καταλήγουμε πάρα μα πάρα πολύ σπάνια στο συμπέρασμα ότι η υπομονή ''αξίζει''.

Στην πραγματικότητα αυτό που δίνει αξία στην υπομονή μας είναι η ελπίδα. Η ελπίδα ενισχύει την πεποίθηση μας ότι η κατάσταση θα μεταβληθεί κατά τον τρόπο που θέλουμε , η ελπίδα ότι το σύνολο των παραγόντων που έχουν διαμορφώσει την κατάσταση , ο τόπος , ο χρόνος , οι περιστάσεις θα είναι πιο ευνοικά για εμάς στην πορεία. Η ελπίδα είναι η πηγή της υπομονής, αλλά φυσικά η ελπίδα είναι καθαρά δική μας δημιουργία και ουδεμία επαγωγική σχέση έχει με την παραγωγή της πραγματικότητας. Η υπομονή είναι απλώς η θεοποίηση της ελπίδας. Η αξία που δίνουμε σε ό,τι ελπίζουμε είναι η αξία που έχει η υπομονή μας,

Τα γεγονότα που πυροδοτούν και ενισχύουν τις ως άνω πεποιθήσεις μας είναι αυτά που δικαιολογούν την υπομονετική στάση. Αξίζει λοιπόν υπομονή 72 ωρών μίας κατάστασης ή ενός συναισθήματος μη αρεστού, αν αντιστοιχήσει σε 2 ώρες της επιζητούσας κατάστασης ή του επιζητούμενου συναισθήματος. Καμία λογική παιδιά από μαθηματικής απόψεως, αλλά όλοι συμφωνούμε και θεωρούμε ότι είναι ένα fair deal. Γιατί όλοι όμως συμφωνούμε σε κάτι πασιφανώς παράλογο σας ακούω να ρωτάτε.

 Γιατί μας είναι πολύ πιο εύκολο να ελπίζουμε από το να αποδεχόμαστε, σας απαντώ. Γιατί αντέχουμε (ή νομίζουμε ότι αντέχουμε) να μένουμε στην κατάσταση εκείνη κατά την οποία ακόμα διατηρούμε την ελπίδα. Γιατί όσο ελπίζουμε ακόμα είναι υπαρκτό αυτό που θέλουμε. Γιατί υπομένοντας νομίζουμε ότι συμπαντικά ή θεικά θα λάβουμε σαν ''αντάλλαγμα'' το επιζητούμενο, ό,τι κι αν είναι αυτό. Γιατί αυτή η σκέψη, μας ανακουφίζει. Γιατί καθυστερούμε την αποδοχή της αλήθειας που δε θέλουμε. Don't get me wrong, υπάρχουν και περιπτώσεις που η υπομονή όντως μας οδηγεί σε αυτό που θέλουμε. Νομίζουμε. Ή απλά το θέλουμε τόσο πολύ αυτό που συμβαίνει που αγνοούμε το γεγονός ότι λογικά θα μας οδηγήσει ξανά σε κατάσταση υπομονής. Αλλά δεν πειράζει γιατί για εμάς αξίζει. Αξίζει η στιγμή πραγμάτωσης όσο 100 υπομονές. Για εμάς it's worthy, because patience attracts happines. It brings near the one which is far.

                                                                                                -Spyropoulou Ellie