ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΤΡΕΛΑΣ

Ιστορίες  Νομικής Τρέλας

        Not bad at all

v  Αγαπάω τα σκονάκια. Στα χρόνια του πανεπιστημίου έκανα πολλά. Ο βασικός λόγος όμως που τα έκανα δεν ήταν για να περάσω το μάθημα, αλλά για να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Κάθε φορά πιο ευφάνταστα και πιο πολύπλοκα. Από εκτυπώσεις ψεύτικων κωδίκων, πανομοιότυπων με τους κανονικούς, που να λένε μέσα όσα θέλω, μέχρι μια τουαλέτα γεμάτη στους τοίχους  γύρω-γύρω κολλημένες 40 σελίδες από σημειώσεις. Το βρήκα πασέ απλά να τις αφήσω πίσω από το καζανάκι, μπορεί να άκουγαν το ξεφύλλισμα. Εκείνη τη μέρα όμως δεν έκανα σκονάκι. Δεν προλάβαινα εξάλλου. Μόλις είχα αποβιβαστεί από το πλοίο της γραμμής Μυτιλήνη-Αθήνα, 14 ώρες ταξίδι παρακαλώ, άυπνος, και είχα κατευθυνθεί από Πειραιά απευθείας στην εξέταση Γενικού Ενοχικού. Κουρασμένος και νηστικός, πήρα από το περίπτερο ένα χυμό κι ένα νερό κι άρχισα να γράφω. Όπως ήταν αναμενόμενο, κάποια στιγμή με κάλεσε το καθήκον (κίτρινος κωδικός) και πήγα τουαλέτα. Γυρνώντας, ο επιτηρητής είχε σημειώσει πάνω στην κόλλα μου. Δεν έδωσα σημασία. Τελείωσα, παρέδωσα κόλλα και έκανα να φύγω, απογοητευμένος. Δεν είχα γράψει καλά. Ξαφνικά ακούω μια φωνή να μου λέει «Πώς σε λένε?». Ήταν ο επιτηρητής. «Γαβριήλ», αποκρίνομαι. «Γαβριήλ, ξέρω τι έκανες, και θα με βρεις μπροστά σου». Μέσα στη ζάλη μου, χωρίς να καταλαβαίνω ιδιαίτερα τι εννοοεί, του απάντησα οκ, και έφυγα από την αίθουσα. Βγαίνω λοιπόν, και αυτός τρέχει ξωπίσω μου. «Άκου μουνόπανο! Θα πάρεις τα αρχίδια μου», μου είπε καθώς έκανε την χαρακτηριστική κίνηση. «Από την ώρα που πήγες τουαλέτα άρχισες να γράφεις. Είχες σκονάκι, το ξέρω! Σας ξέρω καλά εσάς. Όπου θα σε βρίσκω θα σε γαμάω από εδώ και πέρα. Θα φροντίσω να μην πάρεις ποτέ σου πτυχίο! ΠΟΤΕ!».

«Τέλεια», σκέφτηκα από μέσα μου. Τον άφησα να ωρύεται χωρίς να αντιδράσω. Μόλις έφυγε, έστειλα email σε καθηγητές, Κοσμήτορα και Πρύτανη, σε έξαλλη κατάσταση. Τελικά μου έβαλαν ένα 6 για να ηρεμίσω.
Not bad at all.

     Not all heroes wear capes.

v  Απ’ όλα τα μαθήματα που με παίδεψαν στο πανεπιστήμιο, το Χ με παίδεψε περισσότερο. Δεν το είχα παρακολουθήσει ποτέ, και είχα κοπεί τέσσερις φορές με 4. Το προηγούμενο βράδυ από την πέμπτη φορά που το έδωσα δεν κοιμήθηκα. Ετοίμαζα σκονάκια και έπινα ουισκυ. Είχα συνεννοηθεί και με δύο φίλες μου να κάτσουμε μαζί. Φτάνω στην αίθουσα, βρίσκω τα παιδιά και καθόμαστε μαζί. Ανοίγω τσάντα. Έχω ξεχάσει σκονάκια. Έχω ξεχάσει και κώδικες. «Σκατά, θα χρειαστεί και έκτη φορά» σκέφτομαι. Μας μοιράζουν θέματα. «Κορίτσια ξέρετε τίποτα;». «Όχι» μου απαντάνε σχεδόν ταυτόχρονα. «Σκατά», ξανασκέφτομαι  και η άκρη του ματιού μου πέφτει στην έδρα. Ο καθηγητής με χαιρετάει. Προσπαθώ να θυμηθώ το όνομά του. Δεν το θυμάμαι, αλλά τον χαιρετάω κι εγώ. Τι νόημα έχει όλο αυτό, αναρωτήθηκα. Τι κάνω με τη ζωή μου; Έπρεπε να διαβάσω ρε γαμώτο, πάλι μαλακίστηκα. Στο μεταξύ ο καθηγητής, που είχε βγει από την αίθουσα για λίγο, ξαναμπήκε. Με βλέπει, μου χαμογελάει, με ξαναχαιρετάει. Τι φάση τώρα; Μήπως δε χαιρετάει εμένα; Δε γαμιέται, τον χαιρετάω ξανά. Προσπαθώ να κουτσογράψω ένα θέμα, έχει περάσει ένα εικοσάλεπτο. Ένας άλλος καθηγητής, που δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου, ανεβαίνει τις σκάλες και μου λέει: «Εσυ ψηλέ μουσάτε, έλα εδώ». «Σκατά σκατά σκάτα, τι έκανα; Δεν έχω προλάβει καν να αντιγράψω ακόμα.». Σηκώνομαι, συναντιόμαστε στη σκάλα. Μου ψιθυρίζει: «Ο κ. καθηγητής μου είπε ότι έχετε δώσει πολλές φορές το μάθημα. Γράψτε μου το όνομα σας σε ένα χαρτί να ξεμπερδεύετε.» Πάω πίσω και συνεχίζω να γράφω. Ο άγνωστος καθηγητής έρχεται και κάθεται δίπλα στη φίλη μου, ενώ παράλληλα μου πασάρει ένα χαρτί. Γράψτε εδώ το όνομά σας και τον ΑΜ σας. Η φίλη μου, μάρτυρας αυτού του πρωτοφανούς περιστατικού, ωρύεται: «Τι γίνεται εδώ; Τι κάνετε;». «Ε κυρία μου, καλό παιδί ο μουσάτος. Πρέπει να τον βοηθήσουμε.»
«ΚΑΙ ΜΕΝΑ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ? ΕΙΜΑΙ 29 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΜΕ ΠΑΙΔΕΥΕΤΕ ΑΚΟΜΑ». Την κοιτάει ο καθηγητής. Μικρή παύση. «Τι να κάνουμε κυρία μου, να διαβάσετε. Καλό παιδί ο μουσάτος, να του βρούμε και μια καλή κοπέλα να παντρευτεί». Η άλλη έχει αφρίσει, γυρνάει και με αγριοκοιτάζει με ένα βλέμμα που δηλώνει ότι οι μέρες μου είναι λίγες. Μέσα μου πεθαίνω στα γέλια, αλλά όλοι ξέρουμε την κατάληξη. Δεν χρειάστηκε 6^η φορά, μιας και μου έβαλαν 8.
Not all heroes wear capes.   

 Η Δούκισσα

v  Πριν οργανώσω τη δική μου παρατάξη, την περίφημη «Δούκισσα Νομικής» με δύο φίλους, το πανεπιστήμιο ήταν κλειστό για μήνες. Είχαμε κατάληψη. Υπήρχε μια γενικότερη αναταραχή για το θέμα μεταξύ των φοιτητών, που είχαν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα, και στα διάφορα groups της σχολής οι παναγίες μεταξύ παραταξιακών έδιναν και έπαιρναν. Εγώ, που δεν ήμουν ακόμα παραταξιακός, αλλά είχα σαφή θέση υπέρ της λήξης της κατάληψης, συμμετείχα ενεργά και βριζόμουν καθημερινά, κυρίως επειδή βαριόμουν. Σε μια τέτοια συζήτηση, ένας σκληροπυρηνικός αριστερής παράταξης μου λέει: «Μην τολμήσεις να ξαναπατήσεις στη Νομική. Έτσι και σε πετύχω θα σου σπάσω το κεφάλι με καδρόνι γαμημένο πλουσιόπαιδο». Την επόμενη μέρα καθώς πήγαινα για καφέ, συμπτωματικά ερχόμαστε μούρη με μούρη έξω από τη σχολή.
Μου δίνει το χέρι.

-Επ, τι κάνεις φίλε;

 Γαβριήλ Γαβριηλίδης, ο μπαμπάς σου